In zijn negentigste levensjaar overleed op 16 maart 2013 Piet Poirters. Vanaf het begin van het bestaan van Theatergroep Trappaf –nu 45 jaren- wist de groep Piet in haar midden. Piet was vele jaren hoofd van de technische dienst van hoofdorganisatie Trappaf waar de theatergroep onder resulteerde.

Van het feit dat gedreven jongeren organisaties kunnen laten bloeien zijn Trappaf en Theatergroep Trappaf het levende bewijs. Dat die jongeren leiderschap vonden in mensen als Piet Poirters wordt minder vaak genoemd. Toen Trappaf startte was Piet al van middelbare leeftijd. Gezegend met twee rechterhanden gaf hij samen met de jongeren vorm aan veel –door diezelfde jongeren gewenste- bouwprojecten.

Dat Trappaf decennialang toonaangevend was in Oisterwijk op het gebied van vrijetijdsbesteding voor de jeugd mag voor ’n belangrijk deel op het conto van Piet worden bijgeschreven. Hij bestuurde mee in het hoofdbestuur maar stond evenzograag op de werkvloer. Piet omgaf zich graag met jonge mensen. Die vond hij ook in Theatergroep Trappaf aan wie hij energiek en vol overtuiging zijn krachten en tijd schonk met het maken van schitterende decors en rekwisieten.

Vernieuwend en uit zijn koker komend was de vondst om voor het toneelspel “Zand of Klei”, dat drie grote decors behoefde, niet het traditionele hout te gebruiken maar opgespannen en beschilderd textiel. De opbouw won zeeën van tijd en het voordoek kon in luttele tijd weer open met daarachter ’n heel nieuwe inkijk! Ook voor ’n decor als bij “Jan Rap en z’n maat” draaide hij zijn hand niet om. Ook niet toen hij vernam dat de regisseur het uit twee verdiepingen wilde laten bestaan en ook niet toen hij hoorde dat het demontabel en vervoerbaar moest zijn omdat men ermee naar andere locaties wilde gaan.

Ook voor carnaval, het openluchttoneel en de operette zette Piet zich in. Piet mag ’n sociale man genoemd worden. Communicatie met hem was lastiger. Niet vanwege ’n gesloten karakter maar door het stembandloos zijn. Met doorzettingsvermogen was hij erin geslaagd ’n alternatieve wijze van spreken te ontwikkelen. In stille ruimtes ging verstaanbaarheid prima. Respect voor Piet werd getoond als bij algemene vergaderingen –met soms meer dan 100 aanwezigen- het muisstil werd als Piet het woord had. Bij drukke, rumoerige bijeenkomsten en feesten met muziek was dat lastiger; ’n gesprek voeren haast onmogelijk. Dat zijn momenten waar Piet zich eenzaam gevoeld moet hebben.

Zijn sterke karakter en doorzettingsvermogen lieten nogmaals van zich spreken bij het verlies van zijn vrouw Mia en z’n enigst kind, zoon Huub. Uit Huub’s mond is ’n veelzeggende uitspraak over zijn vader Piet opgetekend. “Geef hem ’n stuk oud hout en hij maakt er wat moois van.” Geen mens die dit hem zal tegenspreken want het is meer dan waar.

We danken Piet voor al die tijd dat hij in ons midden is geweest en voor alle energie die hij aan ons heeft besteed!